ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ

ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ  ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ του 3^ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΒΟΛΟΥ

     Στο σχολείο μας από τις αρχές Δεκεμβρίου ξεκίνησε Μαραθώνιος Ανάγνωσης αφιερωμένος στο νομπελίστα ποιητή Οδυσσέα Ελύτη με τη συμμετοχή μαθητών και μαθητριών όλων των τάξεων του γυμνασίου. Ο Μαραθώνιος θα διαρκέσει μέχρι τις αρχές Μαρτίου και τότε θα κληθούν τα παιδιά να φθάσουν στον τερματισμό. Οι μαθητές «τρέχουν» σε ομάδες και κάθε τμήμα έχει δηλώσει συμμετοχή επιλέγοντας τη δική του ομάδα που θα το εκπροσωπήσει. Πρόκειται με άλλα λόγια για μια δραστηριότητα με τη μορφή διαγωνισμού που εντάσσεται στα πλαίσια του μαθήματος της λογοτεχνίας όπου εκεί οι μαθητές έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν και να μελετήσουν ποιήματα του Οδ. Ελύτη που είναι ανθολογημένα στα σχολικά τους βιβλία. Εκτός όμως από το σχολικό βιβλίο στους μαθητές που συμμετέχουν έχει διανεμηθεί μία ενδεικτική συλλογή ανθολογημένων ποιημάτων αλλά και πεζών έργων του λογοτέχνη όπως επίσης και βιογραφικών του στοιχείων που θα έχουν στη διάθεσή τους μέχρι τη λήξη του διαγωνισμού. Κάθε μαθητής όμως είναι επίσης ελεύθερος να ανατρέξει και σε οποιοδήποτε άλλο σχετικό υλικό είτε αυτό είναι έντυπο είτε στο διαδίκτυο. Δουλεύοντας ομαδικά, θα προσπαθήσουν οι μαθητές που εκπροσωπούν το κάθε τμήμα που συμμετέχει, να τερματίσουν πρώτοι τον Μαραθώνιο  αφού διαγωνισθούν και απαντήσουν σε μια σειρά ερωτήσεων με τη μορφή κουίζ που θα τους δοθούν ηλεκτρονικά και να συλλέξουν βαθμούς. Οι ερωτήσεις θα έχουν ποικιλία τόσο στο περιεχόμενο και θα αφορούν βιογραφικά στοιχεία του λογοτέχνη και του έργου του αλλά και στη μορφή και σ’ αυτό θα μας βοηθήσει η τεχνολογία. Οι ερωτήσεις δηλαδή θα είναι εμπλουτισμένες και με βίντεο που θα παρακολουθήσουν τα παιδιά, με φωτογραφίες αλλά και με ηχητικά αποσπάσματα.  Η ομάδα που θα έχει τις περισσότερες σωστές επιλογές θα συγκεντρώσει τους περισσότερους βαθμούς και θα ανακηρυχθεί νικήτρια του μαραθωνίου.

       Η οργάνωση και διεξαγωγή του μαραθωνίου ανάγνωσης θεωρήσαμε ότι ήταν μια ξεχωριστή ευκαιρία για να γνωρίσουν τα παιδιά ένα σημαντικό λογοτέχνη διεθνώς αναγνωρισμένο πολυβραβευμένο τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό με τα πιο σημαντικά βραβεία, ένα λογοτέχνη που μας κληροδότησε ένα έργο σταθμό στην ιστορία της ελληνικής λογοτεχνίας. Μοιραζόμαστε σκέψεις, ανταλλάσουμε απόψεις κάνουμε μια βαθύτερη προσέγγιση του υλικού μας, γινόμαστε πιο ενεργητικοί αναγνώστες. Ξεχωριστή ευκαιρία λοιπόν για μια αναγνωστική απόλαυση του πολυσχιδούς έργου του Οδυσσέα Ελύτη, για μια εκτενέστερη ουσιαστικότερη επαφή έτσι ώστε να δοθεί το ερέθισμα στους μαθητές να εκφράσουν και οι ίδιοι προσωπικές σκέψεις και γενικότερα να εκφραστούν καλλιτεχνικά. Με τη συμμετοχή των παιδιών στο διαγωνισμό αυτό θέτουμε λοιπόν σαν στόχο μας όχι μόνο τη γνωριμία και την επαφή με τον Οδυσσέα Ελύτη αλλά προσπαθούμε να καλλιεργήσουμε γενικότερα μια φιλική σχέση των παιδιών με τη λογοτεχνία, να τα κάνουμε να αγαπήσουν το βιβλίο και να το εντάξουν στη ζωή τους γιατί πιστεύουμε ότι οι μαθητές σήμερα δυστυχώς δεν διαβάζουν είτε γιατί δεν έχουν ανακαλύψει ακόμα τη μαγεία του βιβλίου είτε γιατί αφιερώνουν τον ελεύθερό τους χρόνο σε οποιεσδήποτε άλλες δραστηριότητες. Πρέπει λοιπόν δίνοντας τα κατάλληλα ερεθίσματα να πείσουμε τα παιδιά να μάθουν να επενδύουν στη γνώση γιατί αυτή θα τους αποφέρει το μεγαλύτερο κέρδος.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Τα Χριστούγεννα σε λίγες μέρες έρχονται.
Ας κάνουμε ακόμα πιο γιορτινό το κλίμα μέχρι να έρθουν αυτές οι άγιες μέρες!!!

ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ "ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ"

ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ   ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ

Στο 3ο Γυμνάσιο Βόλου θα ξεκινήσει μαραθώνιος ανάγνωσης αφιερωμένος στο νομπελίστα λογοτέχνη Οδυσσέα Ελύτη. Οι μαραθωνοδρόμοι-μαθητές θα γνωρίσουν, θα διαβάσουν και θα ακούσουν ποιήματα και πεζά του Οδυσσέα Ελύτη κατά τη διάρκεια του δεύτερου τριμήνου και στις αρχές Μαρτίου θα τερματίσουν το μαραθώνιο. Οι μαθητές τρέχουν σε ομάδες και κάθε τμήμα δηλώνει συμμετοχή επιλέγοντας τη δική του ομάδα που θα το εκπροσωπήσει. Δεν έχουμε λοιπόν παρά να ευχηθούμε καλό διάβασμα και να περιμένουμε να δούμε ποιο τμήμα θα φτάσει πρώτο στον τερματισμό.

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΗΣ 8/11/2011

Την εβδομάδα αυτή στο σχολείο μας οι μαθητές των Β1, Β2 και Β3 τμημάτων, στα πλαίσια του μαθήματος της λογοτεχνίας και κατά τη διάρκεια της επαφής τους με κείμενο της συγγραφέως Άλκης Ζέη αλλά και με την ευκαιρία της συνάντησής τους με την ίδια τη συγγραφέα, πήραν μέρος σ’ ένα πρωτότυπο και δημιουργικό διαγωνισμό. Όλοι οι μαθητές προσπάθησαν να γίνουν μικροί συγγραφείς, να αφήσουν ελεύθερη τη φαντασία τους και να συγγράψει ο καθένας ένα μικρό επεισόδιο-συνέχεια του μυθιστορήματος που τα παιδιά διδάχτηκαν, δίνοντας έτσι την προσωπική τους άποψη και βάζοντας την προσωπική τους σφραγίδα στην εξέλιξη της ιστορίας και στην τύχη της έφηβης ηρωίδας. Οι μαθητές παρουσίασαν μέσα στην τάξη τις εργασίες τους και όλοι μαζί ψήφισαν και επέλεξαν ως καλύτερο το κείμενο του συμμαθητή τους που τους άρεσε περισσότερο, λαμβάνοντας υπόψη τους τόσο το συγγραφικό του ταλέντο όσο και την πλοκή της υπόθεσης. Το βραβείο που απονεμήθηκε συμβολικά στους μαθητές που βραβεύτηκαν ως οι καλύτεροι από κάθε τμήμα ήταν το μυθιστόρημα της Άλκης Ζέη «Η Κωνσταντίνα και οι αράχνες της» θέλοντας μ’ αυτή την κίνηση να προτρέψουμε τους μαθητές να συνεχίσουν να επενδύουν στη γνώση γιατί αυτή είναι που θα τους αποφέρει τους καλύτερους καρπούς. Καλή πρόοδο!

Τα ονόματα των μαθητών που βραβεύτηκαν είναι:

• Β1 Αγιασιώτης Πέτρος
• Β2 Πέτσης Βασίλης
• Β3 Λιάσκου Κατερίνα

Τη Δευτέρα 31/10/2011 μαθήτριες της Β! τάξης του σχολείου μας με τη φιλόλογό τους, συναντήθηκαν με τη γνωστή συγγραφέα κ. Άλκη Ζέη στη διάρκεια επίσκεψής της σε σχολείο της πόλης μας. Οι μαθήτριες που τη φετινή χρονιά διδάσκονται αποσπάσματα από το βραβευμένο μυθιστόρημα της συγγραφέως «Η Κωνσταντίνα και οι αράχνες της», είχαν την ευκαιρία όχι μόνο να απολαύσουν την γνωριμία τους με τη λογοτέχνη αλλά και να πάρουν απαντήσεις σε ερωτήματα που της έθεσαν σχετικά με το μυθιστόρημα που μελετούν. Με μεγάλη ευχαρίστηση η κ. Ζέη απάντησε σε όλες τις απορίες των παιδιών που αφορούσαν τόσο στο συγγραφικό της έργο αλλά και στην προσωπική της ζωή. Τελειώνοντας αφού χαιρέτησε και ευχαρίστησε όλους τους μαθητές που παρευρέθησαν στην εκδήλωση, υπέγραψε τα βιβλία της και τους υποσχέθηκε ότι σύντομα θα ξεκινήσει πάλι το συγγραφικό της έργο και θα προσφέρει έτσι στους μικρούς αναγνώστες ένα ακόμα ενδιαφέρον ταξίδι στον κόσμο του βιβλίου που σίγουρα θα γίνει κι αυτό αγαπημένο των παιδιών.

“Η αργία εγέννησε την πενίαν.
Η πενία έτεκεν την πείναν.
Η πείνα παρήγαγε την όρεξιν.
Η όρεξις εγέννησε την αυθαιρεσίαν.
Η αυθαιρεσία εγέννησε την ληστείαν.
Η ληστεία εγέννησε την πολιτικήν.
Ιδού η αυθεντική καταγωγή του τέρατος τούτου”

Αλ. Παπαδιαμάντης
“Οι έμποροι των εθνών” (διαχρονικός και πάντα επίκαιρος)

Oι Έμποροι των εθνών (1882) είναι το δεύτερο από τα τρία μυθιστορήματα του Α. Παπαδιαμάντη. H δράση του τοποθετείται μεταξύ 1199 και 1207, δηλαδή λίγο πριν και λίγο μετά την άλωση της Kωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους της τέταρτης Σταυροφορίας.

Με μεγάλη επιτυχία έγινε η εκδήλωση …। Στην κατάμεστη αίθουσα του Μεταξουργείου έγινε την Τετάρτη 6 Απριλίου 2011 εκδήλωση , που ήταν αφιερωμένη στα 100 χρόνια από το θάνατο του Σκιαθίτη λογοτέχνη Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη . Η εκδήλωση ήταν καημός και ιδέα της Σκιαθίτισσας φιλολόγου Σοφίας Κανταράκη και οργανώθηκε από το 3ο Γυμνάσιο Βόλου και το 1ο ΕΠΑΛ Βόλου. Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους εκπρόσωπος του Μητροπολίτη Δημητριάδος , Σχολικοί Σύμβουλοι , καθηγητές των δύο σχολείων και όχι μόνο , γονείς , μαθητές και άλλοι . Την εκδήλωσε ξεκίνησε με προσφώνηση εκ μέρους των διευθυντών των σχολείων , ο διευθυντής του ΕΠΑΛ κ. Κατσιαβριάς , που εξήγησε γιατί τα δύο σχολεία στήριξαν την εκδήλωση και στη συνέχεια προλόγισαν οι υπεύθυνες καθηγήτριες :η κα Σοφία Κανταράκη από το Γυμνάσιο και η κα Κατερίνα Κατσούδα από το ΕΠΑΛ . Χαρακτηριστικό της εκδήλωσης ήταν ότι παρουσίασε και πρωτογενές υλικό και γνώμες άλλων λόγιων για τον Παπαδιαμάντη . Στο πρώτο μέρος πρωταγωνίστησαν οι μαθητές του Γυμνασίου με το μαθηματικό κ. Ιντζέ στο ρόλο του Παπαδιαμάντη , να απαντά σε ερωτήσεις που αφορούν σύγχρονα θέματα : σχολική ζωή , πολιτική κατάσταση και μεταγλώτισση των εκκλησιαστικών ύμνων . Αλλά οι υπεύθυνες καθηγήτριες δεν περιορίστηκαν στη «συνέντευξη» . Στο δεύτερο μέρος παρουσιάστηκαν γνώμες άλλων παλαιών και νέων λογίων για τον Παπαδιαμάντη. Εδώ το λόγο κυρίως είχαν οι μαθητές του ΕΠΑΛ. Οι γνώμες για τον Παπαδιαμάντη παρουσιάζονταν ενώ προβάλλονταν έργα του συντοπίτη μας ζωγράφου Δημήτρη Μοράρου για τον Παπαδιαμάντη . Στην εκδήλωση η Αρετή Κατσαγεωργίου τραγούδησε το «Σκοτεινό τρυγόνι» του Παπαδιαμάντη σε μουσική Σωκράτη Μάλαμα και προβλήθηκε ωραία ταινία μικρού μήκους που αναφέρονταν στο «Μοιρολόγι της Φώκιας» του Παπαδιαμάντη . Το αφιέρωμα έκλεισε με απαγγελία της «Δέησης» του Λάμπρου Πορφύρα για τον Παπαδιαμάντη . Η εκδήλωση είχε μεγάλη επιτυχία : γονείς και καθηγητές ακούστηκαν να εκφράζονται με πολύ ενθαρρυντικούς λόγους . Κάποιος είπε ότι τέτοιες εκδηλώσεις πρέπει να γίνονται δύο τρεις το χρόνο . Ο Παπαδιαμάντης είναι όχι μόνο επίκαιρος αλλά και πολύ μπροστά από την εποχή μας . Το θαυμαστό και σπουδαίο είναι ότι οι μαθητές «συναντήθηκαν» με «τη λαλιά που δεν ξέρει από ψέμα» (Οδ. Ελύτης) , το λόγο και τον κόσμο του Παπαδιαμάντη .

"Συναντώντας τον Παπαδιαμάντη"

Στιγμιότυπα από την εκδήλωση του 3ου Γυμνασίου Βόλου και 1ου ΕΠΑΛ ΒΟΛΟΥ Τετάρτη 6 Απριλίου 2011

1911-2011 Ο μεγάλος νεοέλληνας λογοτέχνης Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης ένα αιώνα μετά το θάνατό του παραμένει ο πιο συζητημένος δημιουργός που υπηρέτησε και πλούτισε το ελληνικό ήθος και την ελληνική αισθητική . Δεν υπήρξε γενιά που να αγνόησε την καλλιτεχνική αξία των έργων του και να μην αναρωτήθηκε για την κρυφή γοητεία τους . Σήμερα όμως ο αριθμός των ανθρώπων που μπορούν να απολαύσουν το κείμενό του και να συλλάβουν αδιαχώριστα , το έργο δηλαδή μαζί με τον άνθρωπο, μοιάζει να έχει μειωθεί δραστικά . Έχοντας λοιπόν ως στόχο τη δημιουργική επαφή των μαθητών με το παπαδιαμαντικό έργο αλλά και τη γνωριμία τους με τον ίδιο το λογοτέχνη, οι μαθητές δύο σχολείων του Βόλου θα παρουσιάσουν το αποτέλεσμα της συλλογικής και συνεργατικής δουλειάς τους στην εκδήλωση «Συναντώντας τον Παπαδιαμάντη» όπου θα προσπαθήσουν να μιλήσουν μαζί του και να αποκαλύψουν σημαντικές και ενδιαφέρουσες στιγμές της ζωής και του έργου του . Το 3ο Γυμνάσιο Βόλου και το 1ο ΕΠΑΛ Βόλου συνδιοργανώνουν το αφιέρωμα που θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 6 Απριλίου 2011 και ώρα 19:30 στο Μεταξουργείο .

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΘΕΑΤΡΟΥ 27 ΜΑΡΤΙΟΥ
Ο εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου καθιερώθηκε το 1962 από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου (Δ.Ι.Θ.). Γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 27 Μαρτίου από την παγκόσμια θεατρική κοινότητα.

Το Εκτελεστικό Συμβούλιο του Δ.Ι.Θ. επιλέγει κάθε φορά μια διεθνώς αναγνωρισμένη προσωπικότητα του θεάτρου από μια χώρα-μέλος για να γράψει το μήνυμα, το οποίο διαβάζεται σε όλα τα θέατρα και μεταδίδεται από τα Μ.Μ.Ε σε όλον τον κόσμο.

Κατά καιρούς μήνυμα για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου έχουν γράψει οι: Ζαν Κοκτώ, Άρθουρ Μίλλερ, Λώρενς Ολίβιε, Ζαν Λουί Μπαρώ, Πήτερ Μπρουκ, Πάμπλο Νερούδα, Ευγένιος Ιονέσκο, Λουκίνο Βισκόντι, Μάρτιν Έσλιν, Ιάκωβος Καμπανέλλης, Αριάν Μνουσκίν, Ρομπέρ Λεπάζ, Αουγκούστο Μποάλ, Τζούντι Ντεντς κ.ά.

Φέτος το μήνυμα έγραψε η ηθοποιός, συγγραφέας και πανεπιστημιακός Jessica A. Kaahwa από την Ουγκάντα.
Το μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου είθισται να διαβάζεται σε κάθε θέατρο πριν από την παράσταση της 27ης Μαρτίου.


Το θέατρο στην υπηρεσία της ανθρωπότητας, Jessica A. Kaahwa, Uganda

Η σημερινή συνάθροιση απεικονίζει στην πραγματικότητα την τεράστια δύναμη που έχει το θέατρο να κινητοποιεί τις κοινότητες και να γεφυρώνει τα χάσματα.
‘Εχετε ποτέ σκεφτεί το θέατρο σαν ένα δυνατό εργαλείο στην υπηρεσία της ειρήνης και της συμφιλίωσης; Όσο τα έθνη σπαταλούν κολοσσιαία χρηματικά ποσά για ειρηνευτικές αποστολές σε περιοχές βίαιων συγκρούσεων σε όλο τον κόσμο, ελάχιστη προσοχή θα δίνουμε στο θέατρο ως μια και μοναδική εναλλακτική λύση για την αλλαγή και τη διαχείριση των κρίσεων. Πώς μπορούν οι πολίτες της μητέρας γης να κατακτήσουν παγκόσμια ειρήνη όταν τα εργαλεία που χρησιμοποιούν προέρχονται από εξωτερικές και φαινομενικά κατασταλτικές δυνάμεις;

Το θέατρο διεισδύει με λεπτό τρόπο στην ανθρώπινη ψυχή που την κυριεύει ο φόβος και η καχυποψία αλλάζοντας την εικόνα που έχει κανείς για τον εαυτό του και ξεδιπλώνοντας για τον καθένα, και συνεπώς για την κοινότητα, έναν κόσμο δυνατοτήτων. Δίνει νόημα στις καθημερινές πραγματικότητες προλαβαίνοντας ένα αβέβαιο μέλλον. Εμπλέκεται με την πολιτική των ανθρώπινων καταστάσεων με τρόπο απλό και άμεσο. Επειδή είναι περιεκτικό, το θέατρο παρουσιάζεται ως μια εμπειρία ικανή να ξεπεράσει προηγούμενες παρανοήσεις.
Επιπλέον, το θέατρο αποτελεί αποδεδειγμένο μέσο για την έκφραση και την προώθηση συλλογικών ιδεών για τις οποίες όλοι είμαστε πρόθυμοι να πολεμήσουμε όταν καταπατούνται.

Προκειμένου να μπορούμε να προσδοκούμε ένα ειρηνικό μέλλον πρέπει να ξεκινήσουμε χρησιμοποιώντας ειρηνικά μέσα· μέσα που αναζητούν την κατανόηση, το σεβασμό και την αναγνώριση της συνεισφοράς κάθε ανθρώπου στην υπόθεση της συνεργασίας για την ειρήνη. Το θέατρο αποτελεί εκείνη την καθολική γλώσσα μέσω της οποίας μπορούμε να προωθήσουμε μηνύματα ειρήνης και συμφιλίωσης.

Με την ενεργή συμμετοχή το θέατρο ενώνει πολλούς ανθρώπους που είναι έτοιμοι να αποδομήσουν προηγούμενες αντιλήψεις και, με αυτόν τον τρόπο, δίνει στον καθένα ξεχωριστά την ευκαιρία να ξαναγεννηθεί προκειμένου να πάρει αποφάσεις βασισμένες στην γνώση και στην πραγματικότητα που αποκαλύπτεται εκ νέου μπροστά του. Για να ευημερήσει το θέατρο, ανάμεσα σε άλλες μορφές τέχνης, πρέπει να κάνουμε ένα τολμηρό βήμα προς τα μπρος και να το ενσωματώσουμε στην καθημερινή ζωή, η οποία αντιμετωπίζει κρίσιμα θέματα συγκρούσεων και ειρήνης.
Αναζητώντας την κοινωνική αλλαγή και την αναδόμηση των κοινοτήτων, θα συναντήσουμε το θέατρο σε εμπόλεμες περιοχές και σε λαούς που πάσχουν από χρόνια φτώχεια ή ασθένειες. Ο αριθμός επιτυχημένων παραδειγμάτων ολοένα αυξάνεται· παραδείγματα στα οποία το θέατρο κινητοποιεί το κοινό για τη γνώση και για τη βοήθεια των τραυματιών μετά από τον πόλεμο.

Πολιτιστικές πλατφόρμες, όπως το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου, στοχεύουν στην εδραίωση της ειρήνης και της φιλίας μεταξύ των λαών και ήδη βρίσκονται σε εφαρμογή.

Αποτελεί συνεπώς παρωδία να μένουμε σιωπηλοί σε καιρούς όπως οι δικοί μας, γνωρίζοντας την δύναμη του θεάτρου, και να αφήνουμε αυτούς που χειρίζονται όπλα και που εκτοξεύουν βόμβες να παίζουν το ρόλο των ειρηνοποιών του κόσμου. Πώς μπορούν τα εργαλεία της αποξένωσης να αποκτούν διπλό ρόλο ως όργανα ειρήνης και συμφιλίωσης;

Σας προκαλώ αυτήν την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου να σκεφτείτε αυτήν την προοπτική και να εφαρμόσετε το θέατρο ως καθολικό εργαλείο, διαλόγου, κοινωνικής μεταμόρφωσης και αλλαγής.
Μπορεί τα Ηνωμένα Έθνη να δαπανούν κολοσσιαία χρηματικά ποσά σε ειρηνευτικές αποστολές σε όλον τον κόσμο με τη χρήση των όπλων, όμως το θέατρο είναι αυθόρμητο, ανθρώπινο, λιγότερο δαπανηρό και μια εναλλακτική λύση κατά πολύ περισσότερο δυνατή.

Μπορεί να μην είναι η μόνη απάντηση που θα φέρει την ειρήνη, ωστόσο το θέατρο θα μπορούσε να αποτελέσει ουσιαστικό εργαλείο στις ειρηνευτικές αποστολές.

Παίζουμε ;

Για όσους επιθυμούν να δοκιμάσουν τις γνώσεις τους πάνω σε θέματα της νεοελληνικής λογοτεχνίας προτείνω το παρακάτω σταυρόλεξο που είναι διαθέσιμο στην ιστοσελίδα του Πολιτιστικού Θησαυρού της Ελληνικής Γλώσσας όπως και άλλα ενδιαφέροντα παιχνίδια ।

http://www.potheg.gr/crossword.aspx?lan=1

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Μια πρόταση για μια εκδήλωση που νομίζω πως όλοι πρέπει να παρακολουθήσουμε για το ενδιαφέρον που προκαλεί αλλά και για να τιμήσουμε το Σώμα Ελληνικού Οδηγισμού και την προσφορά του .

Η ΜΑΓΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ

Με αφορμή το έτος Παπαδιαμάντη σας παραθέτω τους στοχασμούς του Οδυσσέα Ελύτη για το μεγάλο αυτό λογοτέχνη , όπως αυτοί αποτυπώνονται στο βιβλίο του "Η μαγεία του Παπαδιαμάντη" καθώς και στίχους από το " Άξιον Εστί" .





Όπου και να σας βρίσκει το κακό, αδελφοί
όπου και να θολώνει ο νους σας
μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό
και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.
Η λαλιά που δεν ξέρει από ψέμα
θ' αναπαύσει το πρόσωπο του μαρτυρίου
με το λίγο βάμμα του γλαυκού στα χείλη.

...Nα πού βρίσκεται η αληθινή μαγεία του Παπαδιαμάντη. Δε ζητά να τεντώσει τα νεύρα μας, να σείσει πύργους και να επικαλεστεί τέρατα. Οι νύχτες του, ελαφρές σαν το γιασεμί, ακόμη κι όταν περιέχουν τρικυμίες, πέφτουν επάνω στην ψυχή μας σαν μεγάλες πεταλούδες που αλλάζουν ολοένα θέση, αφήνοντας μια στιγμή να δούμε στα διάκενα τη χρυσή παραλία όπου θα μπορούσαμε να 'χαμε περπατήσει χωρίς βάρος, χωρίς αμαρτία. Είναι εκεί που βρίσκεται το μεγάλο μυστικό, αυτό το "θα μπορούσαμε" είναι ο οίακας που δε γίνεται να γυρίσει, μόνο μας αφήνει με το χέρι μετέωρο ανάμεσα πίκρα και γοητεία, προσδοκώμενο και άφταστο. "Σα να 'χανε ποτέ τελειωμό τα πάθια και οι καημοί του κόσμο"...

Το κείμενο αποτελεί μεταφορά σχολίων του Γ। Χειμωνά από εκπομπή της ΕΤ 1 «Παρασκήνιο», με θέμα το διήγημα του Α. Παπαδιαμάντη, "Έρωτας στα Χιόνια" τα Χριστούγεννα του 1988.

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης μαζί με τον Σολωμό, της γυναίκας της Ζάκυθος και φυσικά τον Μακρυγιάννη, είναι οι τρείς μεγάλοι, οι κορυφαίοι πεζογράφοι της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Εκείνο το οποίο πρέπει κανένας, να επισημάνει, είναι ότι αυτή η μεγάλη λογοτεχνία , αυτών των τριών συγγραφέων, είναι μια εθνική λογοτεχνία. Και αυτό βέβαια δεν είναι καθόλου τυχαίο. Η μεγάλη λογοτεχνία στην Ελλάδα, από την φύση της, είναι εθνική. Γιατί, η έννοια του Ελληνικού, είναι μια πνευματική έννοια. Όσο περισσότερο λοιπόν, ένας συγγραφέας αγγίζει την ουσία της ελληνικότητας , όσο περισσότερο είναι εθνικός , είναι και μεγάλος. Το μυθιστόρημα το οποίο ακολούθησε μετά απ’ αυτούς τους μεγάλους συγγραφείς, πολύ αξιόλογο άλλωστε, επειδή ακριβώς εκτράπηκε προς το αστικό μυθιστόρημα ή ακόμη πολύ πιο πρόσφατα , μιμούμενο αναζητήσεις ευρωπαϊκού τύπου , δεν είναι εθνικό και δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι μεγάλη λογοτεχνία. Σήμερα που η Ελλάδα μοιάζει να φεύγει από την γλώσσα της, από τον πολιτισμό της, από το πεπρωμένο της, γιατί το πεπρωμένο της Ελλάδας είναι να είναι μια πνευματική χώρα. Σήμερα περισσότερο παρά ποτέ, μας είναι πολύτιμοι και ο Παπαδιαμάντης και ο Σολωμός και ο Μακρυγιάννης .

Ένα άλλο σημείο που πρέπει επίσης να πω είναι ότι, και ο Σολωμός με τον αλκοολισμό του και ο Μακρυγιάννης με την τρέλα του και ο Παπαδιαμάντης με την ασκητική μελαγχολική μοναξιά του, θα έλεγε κανείς, ότι, προκαθόρισαν την μοναξιά του Έλληνα συγγραφέα ακόμη και του σύγχρονου. Μπορώ να πώ περισσότερο του σύγχρονου συγγραφέα, πάλι, γιατί τώρα αυτήν την εποχή η Ελλάδα μοιάζει να χάνει πια την ουσιαστικότητα της, την αληθινότητα της.
Το διήγημα του Παπαδιαμάντη «Έρωτας στα Χιόνια» είναι ένα πάρα πολύ χαρακτηριστικό διήγημα του. Και ίσως θα μπορούσε κάποιος να ριψοκινδυνεύσει και μια εξήγηση γιατί ο Παπαδιαμάντης έχει γράψει τόσα πολλά διηγήματα και ελάχιστα μυθιστορήματα. Αν μιλάμε για τα μυθιστορήματα φυσικά, θα αρκούσε η Φόνισσα για να τον καθιερώσει σαν ένα μεγάλο συγγραφέα, παγκόσμια. Λοιπόν ναι, ο Παπαδιαμάντης γράφει κυρίως διηγήματα, γράφει διηγήματα γιατί αυτό ταιριάζει περισσότερο στο παροξυσμικό θα έλεγα του νεοελληνικού ψυχισμού. Κάτι δηλαδή που μόνο μια μικρή ιστορία , ένα διήγημα, μπορεί να συμπεριλάβει και να δώσει και την πυκνότητα του αλλά και αυτές τις κατακόρυφες εκτινάξεις, που επιχειρεί, ακριβώς ο Παπαδιαμάντης. Συγκεκριμένα για αυτό το διήγημα, μέσα σε 5 σελίδες έχουμε να κάνουμε με μια ανθρώπινη ζωή, ένας πρώην ναυτικός , ξεπεσμένος , φτωχός, τα ‘χει χάσει όλα, το καράβι του , την δουλειά του, την οικογένεια του, την γυναίκα του, το παιδί του, δεν το μένει τίποτε. Μεθάει. Μέσα σε δυό σελίδες υπάρχει μια ολόκληρη ανθρώπινη ζωή, μέσα σε αυτά τα διηγήματα είναι περιλήψεις ζωής.

Όταν διαβάζω Παπαδιαμάντη, αισθάνομαι μια, τρυφερή λύπη, θλίψη, γιατί σκέφτομαι, ότι όλα αυτά τα πρόσωπα για τα οποία μίλησε , δεν τον διάβασαν βέβαια ποτέ, και έχει σημασία που ξεκινάει από πολύ απλά, ταπεινά, ασήμαντα, καθημερινά πράγματα, και εδώ ακριβώς είναι η μεγαλοσύνη του, πως καταφέρνει, μέσα απ’ αυτές τις, φθαρμένες ιστορίες, τις λαϊκές, να απελευθερώνει αυτό που ακριβώς αποτελεί την ανθρώπινη αληθινότατα: το πάθος , το όνειρο, την αγωνία, την πίκρα, την δυστυχία.

Παράλληλα σκέφτομαι, ως σύγχρονος συγγραφέας, μπορώ να κάνω μια μικρή παρέμβαση, ένα μικρό σχόλιο, ότι ο Παπαδιαμάντης σε αυτό το διήγημα, χρησιμοποιεί το μεθύσι, για να φθάσει τον ήρωα του, σε αυτήν την έκσταση. Εχει ανάγκη να είναι μεθυσμένος, γιατί το μεθύσι απελευθερώνει την φαντασία , τις προσδοκίες, φτιάχνει οπτασίες κάνει αυτό που λέει ο Παπαδιαμάντης : ξυπνητά όνειρα.

Ένας σύγχρονος συγγραφέας ίσως, δεν θα είχε άναγκη από ένα τέτοιο «τέχνασμα» , θα μπορούσε κατευθείαν αυτόν τον άνθρωπο, να τον οδηγήσει, σε ένα τέτοιο παραλήρημα πιά, χωρίς τέτοια τεχνάσματα.
Μέσα από αυτή την αθλιότητα ο ήρωας, αυτός ο Μπαρμπα – Γιαννιός, δεν έχει παρά μονάχα δύο τρόπους να πετύχει μια υπέρβαση, να φθάσει σε μια δικαίωση: μέσα από το όνειρο. Χρησιμοποιεί δύο όνειρα, τα χρησιμοποιεί ο Παπαδιαμάντης. Το ένα είναι ένα ερωτικό όνειρο, « είχε πέσει στο Έρωτα» λέει, όχι για την γυναίκα συγκεκριμένα, αλλά στον Έρωτα σε μια ψυχική κατάσταση, που καταλαμβάνει τα πάντα , σαν μια ζωική , φυσική κατάσταση και όλα ανοίγονται σε αυτήν, σαν αυτόν τον γερο Φερετζέλη που στήνει βρόχια στα χιόνια και όλα πιάνονται , ψυχες όπως τα κοτσίφια, αλλά η αθλιότητα αυτή της ζωής του, επεκτείνεται ακόμη και στην γυναίκα με την οποία είναι ερωτευμένος είναι μια άθλια, φοβερη γυναίκα η πολυλογού. Είναι με το γαϊδουράκι της με τα αλέσματα της, δεν τον ενδιαφέρει αυτό, ονειρεύεται τον Έρωτα, μια άλλη βαθμίδα υπέρβασης, πολύ πιο σημαντική, ολίκη, είναι ο εξαγνισμός είναι η εξαΰλωση. Και σε αυτό το δεύτερο όνειρο, χρησιμοποιεί το χιόνι, είναι Χριστούγεννα, χιονίζει, κάνει κρύο, το χιόνι σαν ένα σεντόνι, σαν ένα σάβανο, σκεπάζει τα πάντα, και ο ήρωας βλέπει μέσα σε αυτην την αποστειρωμένη, σε αυτήν την παγωμένη λευκότητα, την εξαΰλωση, τον εξαγνισμό, την αθώωση του.

Ο Παπαδιαμάντης ήταν το ξέρουμε θρησκευόμενος, έψαλε, πίστευε βαθιά, αλλά πιστεύω ότι στην λογοτεχνία του, αυτή η θρησκευτικότητα, εξυπηρετεί έναν άλλο σκοπό. Πιστεύω ότι ο Παπαδιαμάντης, με το θεϊκό στοιχείο προσπαθεί να οδηγήσει το άνθρωπο σε μια κατάσταση μεταρσίωσης , σε μια κατάσταση Θέωσης, σε μια εξαΰλωση. Θα ‘λεγα και ας ακούγεται λίγο τολμηρό αυτό, ότι είναι ηθελημένο είναι σκόπιμο, μέσα στην προσπάθεια του, να ανυψώσει τον άνθρωπο, προς ότι μπορεί να είναι θείο.

Σήμερα φοβάμαι ότι ο Παπαδιαμάντης δεν διαβάζεται, δεν ξέρω γιατί, φταίει η γλώσσα; Ο Παπαδιαμάντης έχει αυτό το ιδίωμα είναι παπαδιαμαντικό το ιδίωμα δεν είναι καθαρευουσιάνικο, δεν μου φαίνεται όμως ότι είναι ακριβώς η γλώσσα. Θα μπορούσε κανείς να υποψιαστεί ότι, ο σύγχρονος Έλληνας έχει πάρα πολύ απομακρυνθεί από αυτόν τον γηγενή, τον χωρικό Έλληνα, τον χωμάτινο Έλληνα, που έχει άμεση σχέση με την φύση, λοιπόν και αυτό ας είναι μία πρόταση. Αν πραγματικά ο Παπαδιαμάντης δεν διαβάζεται πιά σημερα, ειδικά από αυτούς τους ανθρώπους, που αυτοί τον ενδιέφεραν, αυτοί οι Έλληνες, οι εντόπιοι Έλληνες, οι γηγενής Έλληνες, τουλάχιστον όλοι αυτοί να ξέρουν έστω το όνομα του, ότι, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης για αυτούς μίλησε. Αρκεί λοιπόν να το ξέρουν αυτό, και να μνημονεύουν το όνομα του, και ας μην τον διαβάζουν.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΠΕΘΑΝΕ Ο ΝΙΚΟΣ ΞΥΛΟΥΡΗΣ

Τριάντα ένα χρόνια έχουν περάσει από τον θάνατο του Νίκου Ξυλούρη, μιας από τις σημαντικότερες φωνές της σύγχρονης Ελλάδας.

Ο σπουδαίος λυράρης και τραγουδιστής, που με τη μοναδική φωνή του χάρισε σπουδαίες στιγμές στο ελληνικό τραγούδι, πέθανε στις 8 Φεβρουαρίου 1980, σε ηλικία 44 ετών.

Ο Ν. Ξυλούρης γεννήθηκε το 1936 στο χωριό Ανώγεια του Ρεθύμνου Κρήτης. Η οικογένειά του είχε μεγάλη μουσική παράδοση και πολλούς λυράρηδες.

Όταν ήταν πέντε ετών, οι Γερμανοί έκαψαν το χωριό του και ο ίδιος με τους δικούς του μεταφέρθηκε σε χωριό κοντά στον Μυλοπόταμο.

Κατά τη διάρκεια της πορείας του στο τραγούδι, ερμήνευσε Μαρκόπουλο, Ξαρχάκο, Χάλαρη, Λεοντή, Κόκκοτο, Ανδριόπουλο, Γκάτσο, Γεωργουσόπουλο, Σεφέρη, Σολωμό, Κινδύνη, Ρίτσο, Φέρρη και άλλους.


ΤΟ ΒΗΜΑ 8/2/2011

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ
(21η Μαρτίου)
Η Εταιρεία Συγγραφέων θέσπισε την Ημέρα Ποίησης το 1998, επιλέγοντας για τον εορτασμό της την 21η Μαρτίου· ημέρα της εαρινής ισημερίας-αρχή της άνοιξης। Το 2001 η UNESCO, ύστερα από εισήγηση του προέδρου της Εταιρείας Συγγραφέων πρέσβη Βασίλη Βασιλικού, υιοθέτησε την «Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης» αναθέτοντας στη χώρα μας να οργανώσει τον πρώτο διεθνή εορτασμό. Την εκτέλεση της απόφασης ανέλαβε να υλοποιήσει το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου το οποίο από τότε συμμετέχει κάθε χρόνο στον εορτασμό.

Ας προετοιμαστούμε να γιορτάσουμε την παγκόσμια ημέρα ποίησης διαβάζοντας ξανά κάποια αποσπάσματα από την ομιλία του Γ.Σεφέρη κατά την απονομή του βραβείου ΝΟΜΠΕΛ στη Στοκχόλμη (1963)

"Γιατί πιστεύω πὼς τοῦτος ὁ σύγχρονος κόσμος ὅπου ζοῦμε, ὁ τυρρανισμένος ἀπὸ τὸ φόβο καὶ τὴν ἀνησυχία, τὴ χρειάζεται τὴν ποίηση. Ἡ ποίηση ἔχει τὶς ρίζες της στὴν ἀνθρώπινη ἀνάσα – καὶ τί θὰ γινόμασταν ἂν ἡ πνοή μας λιγόστευε; Εἶναι μία πράξη ἐμπιστοσύνης – κι ἕνας Θεὸς τὸ ξέρει ἂν τὰ δεινά μας δὲν τὰ χρωστᾶμε στὴ στέρηση ἐμπιστοσύνης.

Σ᾿ αὐτὸ τὸν κόσμο, ποὺ ὁλοένα στενεύει, ὁ καθένας μας χρειάζεται ὅλους τοὺς ἄλλους. Πρέπει ν᾿ ἀναζητήσουμε τὸν ἄνθρωπο, ὅπου καὶ νὰ βρίσκεται.

Ὅταν στὸ δρόμο τῆς Θήβας, ὁ Οἰδίπους συνάντησε τὴ Σφίγγα, κι αὐτὴ τοῦ ἔθεσε τὸ αἴνιγμά της, ἡ ἀπόκρισή του ἦταν: ὁ ἄνθρωπος. Τούτη ἡ ἁπλὴ λέξη χάλασε τὸ τέρας. Ἔχουμε πολλὰ τέρατα νὰ καταστρέψουμε. Ἂς συλλογιστοῦμε τὴν ἀπόκριση τοῦ Οἰδίποδα. "

Οι άνθρωποι φόρεσαν για πρώτη φορά ρούχα πριν από 170.000 χρόνια
Δείχνει το DNA της…ψείρας!



Μια νέα γενετική ανάλυση της εξέλιξης της ψείρας δείχνει ότι οι άνθρωποι άρχισαν να φοράνε ρούχα πριν από 170.000 χρόνια, μια καινοτομία που επέτρεψε στους homo sapiens, μερικές δεκάδες χιλιάδες χρόνια αργότερα, ντυμένοι και ζεστοί πια, να μεταναστεύσουν με επιτυχία από την Αφρική προς την Ευρώπη και άλλες περιοχές του πλανήτη.

Οι Αμερικανοί ερευνητές των πανεπιστημίων της Φλόριντα, της Ιντιάνα, της Πενσιλβάνια και του Τέξας (Α & Μ), υπό τον ερευνητή της Μουσείου Φυσικής Ιστορίας της Φλόριντα Ντέιβιντ Ριντ, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό «Molecular Biology and Evolution» (Μοριακή Βιολογία και Εξέλιξη), μελετούν εδώ και χρόνια το DNA των ψειρών στο σύγχρονο άνθρωπο για να καταλάβουν καλύτερα την ανθρώπινη εξέλιξη.

Η νέα μελέτη, που χρηματοδοτήθηκε από το Εθνικό Ίδρυμα Επιστημών των ΗΠΑ και διήρκεσε πέντε χρόνια, χρησιμοποίησε νέες τεχνικές ανάγνωσης των γενετικών αλληλουχιών της ψείρας, για να υπολογίσει πότε οι ψείρες των ρούχων άρχισαν να αποκλίνουν γενετικά από τις «ξαδέλφες» τους, τις ψείρες του κεφαλιού, μια εποχή που θεωρείται ότι άρχισαν να εμφανίζονται συνεπώς τα ρούχα και να διαφοροποιείται έτσι το περιβάλλον στο οποίο ζούσαν τα δύο είδη χειρών. Σύμφωνα με τον Ριντ, «επειδή είναι τόσο καλά προσαρμοσμένες στα ρούχα, πιστεύουμε ότι οι ψείρες του σώματος ή των ρούχων σχεδόν σίγουρα δεν υπήρχαν πριν οι άνθρωποι φορέσουν τα πρώτα ρούχα τους».

Η γενετική έρευνα συμπέρανε ότι οι πρόγονοί μας άρχισαν να ντύνονται περίπου 70.000 χρόνια πριν αρχίσουν να μεταναστεύουν σε πιο ψυχρά κλίματα και σε πιο βόρεια γεωγραφικά πλάτη, μια μετακίνηση που εκτιμάται ότι συνέβη για πρώτη φορά πριν από 100.000 χρόνια. Θεωρείται αδύνατο η ημερομηνία αυτή να επιβεβαιωθεί από συμβατικά αρχαιολογικά ευρήματα, καθώς τα ρούχα είναι αδύνατο να επιβιώσουν μετά από τόσα χρόνια.

Οι μελετητές εκτιμούν ότι οι άνθρωποι άρχισαν να φοράνε ρούχα αρκετό καιρό μετά την απώλεια των μεγάλων τριχών στο σώμα τους, κάτι που άλλες γενετικές έρευνες υπολογίζουν ότι συνέβη πριν από 1 εκατομμύριο χρόνια περίπου. Αυτό σημαίνει ότι πιθανότατα οι πρόγονοί μας έζησαν πολλές εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια στην Αφρική χωρίς προστατευτικό τρίχωμα, αλλά και χωρίς ρούχα.

Η ελληνική γλώσσα είναι μόδα στην Τουρκία

Ολο και περισσότεροι Τούρκοι, κάθε ηλικίας, συμμετέχουν σε πανεπιστημιακά προγράμματα εκμάθησης ελληνικών σε ολόκληρη τη χώρα


Είκοσι χρόνια λειτουργίας συμπληρώνει εφέτος το Τμήμα Νεοελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Αγκυρας. Και ενώ το μέλλον των ελληνικών σπουδών διαγράφεται ανησυχητικό στα δυτικά πανεπιστήμια, η εικόνα που φθάνει από την Τουρκία είναι εντελώς διαφορετική- και πολύ αισιόδοξη.

Τα ελληνικά πρωτοδιδάχτηκαν στην Αγκυρα το 1991. Οι πρώτοι φοιτητές του Τμήματος, το οποίο υπάγεται στο Τμήμα Δυτικών Γλωσσών και Λογοτεχνιών της Σχολής Γλωσσών Ιστορίας και Γεωγραφίας, αποφοίτησαν το 1995. Από τότε η εικόνα για την ελληνική γλώσσα έχει αλλάξει πολύ. Το 2000 ιδρύεται τμήμα Νεοελληνικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης. Ο Τομέας Βαλκανικών Γλωσσών στο Πανεπιστήμιο της Αδριανούπολης προσφέρει τα τελευταία τέσσερα χρόνια μάθημα ελληνικών. Τα ελληνικά διδάσκονται επίσημα και στο Πανεπιστήμιο του Τσανάκαλε, εδώ και δύο χρόνια, αλλά και στο αγγλόφωνο Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου. «Είμαστε πλήρεις, δεν γίνεται λόγος για μείωση των φοιτητών» είπε στο «Βήμα» ο κ. Ιμπραήμ Κελαγά , λέκτορας του Τμήματος Νεοελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Αγκυρας. Οι 30 θέσεις εισακτέων που προσφέρει κάθε χρόνο το τμήμα καλύπτονται ανελλιπώς. Οι συνολικά 120 φοιτητές του, οι οποίοι παρακολουθούν 16 ως 20 ώρες μαθημάτων ελληνικής γλώσσας, λογοτεχνίας και Ιστορίας την εβδομάδα, προέρχονται από την παραλιακή ζώνη και έχουν σκοπό να εργαστούν ως μεταφραστές στον δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα, ως ξεναγοί ή στελέχη σε εταιρείες που έχουν εμπορικές σχέσεις με την Ελλάδα.

ΣΑΙΞΠΗΡ ΟΥΙΛΛΙΑΜ
ΣΑΙΞΠΗΡ ΟΥΙΛΛΙΑΜ Ο συγγραφέας του Άμλετ,του Βασιλιά Ληρ και του Ρωμαίος και Ιουλιέτα. Γεννήθηκε το 1564 στο Στράτφορντ Αίηβον της Αγγλίας. Από τους μεγαλύτερους δραματουργούς. Ξεκίνησε γράφοντας ιστορικά δράματα τα οποία παρουσίαζε στη σκηνή του Λονδίνου γιά να συνεχίσει με κωμωδίες και ποιήματα. Το Ονειρο της καλοκαιρινής Νύχτας, Η κωμωδία των παρεξηγήσεων, Το ημέρωμα της στρίγγλας, Πολύ κακό γιά το τίποτα, είναι μόνο μερικά απο τα έργα του που θα μείνουν γιά πάντα στην ιστορία της Κωμωδίας και του Θεάτρου. Ασχολήθηκε, επίσης, με το δράμα γράφοντας το διαχρονικό πιά Ρωμαίος και Ιουλιέτα, αλλά και τον Έμπορο της Βενετίας. Οι πολιτικές εξέλιξεις στην Αγγλία και η αναταραχή τον εμπνέουν και το 1600 γράφει τον Άμλετ, τον Βασιλιά Ληρ, τον Μάκμπεθ και τον Οθέλλο. Την ίδια περίοδο γράφει και δυο τραγωδίες: το Αντώνιος και Κλεοπάτρα και τον Κορριολάνο. Τελευταίο έργο του Σαίξπηρ υπήρξε Η Τρικυμία, την οποία έγραψε το 1611. Κατά την διάρκεια της ζωής του είχε γράψει και δύο σημαντικά ποιήματα, Αφροδίτη και Άδωνις και Ο Βιασμός της Λουκρητίας. Πέθανε το 1616 στην γεννέτειρα του το Στράτφορντ.

Δείτε το βίντεο που ακολουθεί και πάρτε μια πρώτη γεύση από την ταινία που θα παρακολουθήσουμε ....

http://www।imdb.com/video/screenplay/vi2576941337/

Η Θεσσαλονίκη, μια ευρωπαϊκή πόλη στο σταυροδρόμι των Βαλκανίων και της Μεσογείου, φιλοξενεί από το 2004 τη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης (ΔΕΒΘ). Σήμερα, οχτώ χρόνια αργότερα, η Έκθεση έχει καθιερωθεί ως το ετήσιο ραντεβού για επαγγελματίες και φίλους του βιβλίου αλλά και ένα κορυφαίο πολιτιστικό γεγονός για την Ελλάδα.

Η Έκθεση λαμβάνει χώρα κάθε άνοιξη στις εγκαταστάσεις της HELEXPO δίνοντας την ευκαιρία στους επισκέπτες της ν' αναζητήσουν πτυχές της σύγχρονης εκδοτικής παραγωγής από όλο τον κόσμο. Δυναμικούς πόλους έλξης αποτελούν η θεματική έκθεση, ο θεσμός της τιμώμενης χώρας, η «Παιδική Γωνιά», η «Γωνιά των Εφήβων» και η «Γωνιά των Εκπαιδευτικών και Γονέων».

Η 8η ΔΕΒΘ (5-8 Μαΐου) σας προτείνει να:

• χαρείτε την περιήγηση στα περίπτερα των εκδοτών
• εντρυφήσετε στο θέμα «Εκπαίδευση και Βιβλίο», επισκεπτόμενοι τη θεματική έκθεση και παρακολουθώντας τις οργανωμένες συζητήσεις
• ανακαλύψετε τη «Γωνιά των Νέων Τεχνολογιών» με τις τελευταίες εξελίξεις
• παρακολουθήσετε ένα πλούσιο πολιτιστικό πρόγραμμα με Έλληνες και ξένους συγγραφείς
• και με τη Σεχραζάτ να απολαύσετε το ταξίδι στη Μέση Ανατολή

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ποιητής πάνω απ’ όλα
Παντελής Μπουκάλας

«Εν τινι παρεκκλησίω της εν... Μονής υπήρχε κιβώτιόν τι παλαιόν και σεσαθρωμένον, πλήρες εφθαρμένων βιβλίων. Ουδείς των σοφών περιηγητών των επισκεφθέντων κατά καιρούς την βιβλιοθήκην της Μονής ηξίωσε να ρίψη εκ περιεργείας βλέμμα και προς το λησμονημένον κιβώτιον». Παπαδιαμάντης. Προφανώς. «Οι έμποροι των εθνών». «Τι σε Δημητράκη καλέσωμεν; μουσικόν της καραβάνας, ψάλτην του γλυκού νερού, που κοιτάζεις στο βιβλίον και τα λες στα κουτουρού· ιμάμην των Χοτζάδων προεξάρχοντα, χαμάμην των Μποχώρηδων εξάρχοντα· αμανετζήν ηχηρότατον και μπατακτσήν οχληρότατον. Μας λίγωσες απ' τη γλύκα τας ψυχάς ημών». Κι αυτό Παπαδιαμάντης. Σατιρικότατος, με την «Ακολουθία του Σπανού», του 14/15ου αιώνα, οπωσδήποτε υπόψη του («Αλαλα τα χείλη των μιαρών, σπανών των κακίστων, και μεγάλων κακοποιών»). Δηλαδή, όχι προφανώς Παπαδιαμάντης, τουλάχιστον έτσι όπως δημιουργήθηκε με τα χρόνια, και ερήμην του, η λογοτεχνική «προφάνειά» του και όπως καλλιέργησε τις προσδοκίες των αναγνωστών του η καθυπόταξή του στο στενό σχήμα του «αγίου των γραμμάτων».

«Και τώρα, όταν ενθυμούμαι το κοντόν εκείνο σκοινίον, από το οποίον εσχοινιάσθη κ' επνίγη η Μοσχούλα, η κατσίκα μου, και αναλογίζωμαι το άλλο σχοινίον της παραβολής, με το οποίον είναι δεμένος ο σκύλος εις την αυλήν του αφέντη μου, διαπορώ μέσα μου αν τα δύο δεν είχαν μεγάλην συγγένειαν, και αν δεν ήσαν ως» σχοίνισμα κληρονομίας» δι' εμέ, όπως η Γραφή λέγει». Παπαδιαμάντης. Και πάλι προφανώς, «Ονειρο στο κύμα», με ηπιότερη δημοτική, πλην με τη Γραφή και τη γνώση της παρούσα όσο σε ελάχιστους. Αλλά και το επόμενο Παπαδιαμάντης, δημοτικός, και γι' αυτό «απροσδόκητος», τουλάχιστον κατά τα στερεότυπα: «Μοναχός εγώ αγρυπνάω, / νυχτερεύω μοναχός· 'λεημοσύνη σάς ζητάω, / νύχτα, δόλι' αγάπη, φως!» - ακριβώς στο βηματισμό τού «Μοναχή το δρόμο επήρες...»

Δεν χρειαζόταν να συνυπολογίσει τους παραπάνω στίχους ο Σεφέρης για να συμπεράνει πως «η μόνωση των Ελλήνων ποιητών είναι μεγάλη· είτε ο ποιητής ονομάζεται Κάλβος, είτε Παλαμάς, είτε Παπαδιαμάντης». Το κρίσιμο άλλωστε στο σεφερικό πόρισμα είναι ο χαρακτηρισμός του Σκιαθίτη ως ποιητή. Αυτό ήταν: ποιητής. Κι όχι λόγω των λιγοστών ποιημάτων του. Τα πεζά του, ένας κόσμος πλήρης μες στην ποικιλία του, του δίνουν τον τίτλο με ακέραιη την ουσία του.