Η πολιτιστική ομάδα του 3ου Γυμνασίου Βόλου συνεχίζει δυναμικά τις δραστηριότητές της και μας εκπλήσσει . Η νεαρή μαθήτρια Αγγελική προτείνει στην ομάδα της να δραματοποιήσει το σενάριο που η ίδια έγραψε . Δεν έχουμε παρά να τη συγχαρούμε και να περιμένουμε με ανυπομονησία τη συνέχεια του έργου της .
ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΒΑΡΕΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ……
Πρώτη ημέρα της εβδομάδας και η Ελένη σηκώθηκε όπως ήταν αγουροξυπνημένη από το κρεβάτι και βιαζόταν να ετοιμαστεί. Η ώρα ήταν 7:45.
- Μαμά, φεύγω! Φώναξε με νεύρα.
- Εντάξει, αλλά μην τρέχεις στο δρόμο. Θα προλάβεις, της είπε για να την
Καθησυχάσει.
- Να με ξυπνάς νωρίτερα. Αμάν, πάλι θα αργήσω και θα φωνάζει αυτή η
Καρακάξα μες τ’αυτιά μου πρωί-πρωί.
- Λιγάκι σεβασμός δε βλάπτει. Στο κάτω-κάτω καθηγήτριά σου είναι.
- Σιγά, μωρέ. Επειδή έχει ένα πτυχίο νομίζει ότι μπορεί να μας βασανίζει
πρωινιάτικα με αρνητικούς, θετικούς και ρίζες.
‘Ελεος! Που φτάσαμε! Πρώτη ώρα Παπαβασιλείου!
- Φύγε, θα αργήσεις. Της είπε ειρωνικά.
- Τώρα το θυμήθηκες, ε;
Τρέχοντας στο δρόμο πρόλαβε στο τσακ τη προσευχή.
- Καλημέρα κορίτσια, ψιθύρισε λαχανιασμένη όπως ήταν.
- Καλημέρα Λενάκι, είπε η Βάγια.
- Εμάς δε μας χαιρετάς; ε; Ακούστηκε η φωνή του Γιώργου που κάπου ήταν χαμένος στο πλήθος.
- Όχι, γιατί ξέρω ότι θα μου ζητήσεις χάρη πάλι.
- Έλα, μωρέ τώρα….μια μικρή χαρούλα. Τι σου ζητάω; Μια μικρή αντιγραφούλα, είπε παρακαλώντας. Δηλαδή, τι αντιγραφούλα, σοβάρεψε, μια συμβουλή μεταξύ συμμαθητών για ένα πρόβλημα.
- Ξέχνα το!
- Σε παρακαλώ…..!
- Όχι!
- Σε ικετεύω. Δηλαδή τι θες να πέσω στα πόδια σου;
- Αν το κάνεις αυτό θα σε αφήσω να αντιγράφεις για όλη την υπόλοιπη χρονιά.
- Αποκλείεται! Δεν πρόκειται να πληγώσω τον ανδρικό μου εγωισμό.
- Όπα, ρε! Μου θες και ανδρικό εγωισμό. Ψωνάρα!
- Θες να τσακωθούμε τώρα;
- Δεν έχω πρόβλημα.
- Καλά…
- Καλάμια στο κάμπο. Ακόμα δε βγήκες από το αυγό θες να έχεις και ανδρικό εγωισμό!
- Δε πειράζει, θα τα πούμε στο διάλειμμα.
- Θα φοβηθώ αργότερα, είπε γελώντας.
Έτσι «νευριασμένοι» μπήκαν στη τάξη όπου τους περίμενε το διαγώνισμα.
- Δεν αντέχω πάλι μαθηματικά πρωί-πρωί. Ακούστηκε η φωνή της Άννας.
- Τουλάχιστον εσύ κάθεσε με την Ελένη. Εγώ, τι να πω;
- Ό,τι και να κάνεις η απάντηση είναι μια. ΠΟΤΕ!!!
- Δε πειράζει. Εσύ πάντως θα έχεις τύψεις.
- Θα το ξεπεράσω.
- Καθίστε όλοι κάτω και ησυχία, είπε ξαφνικά η κυρία Παπαβασιλείου με την τσιριχτή φωνή της.
- Σκάσε, πρωινιάτικα μες στ’αυτιά μου, ψιθύρισε η Ελένη.
- Δεσποινίς Οικονομάκη είπατε κάτι;
- Όχι κυρία. Καλημέρα λέω.
- Καλημέρα σας, λοιπόν.
- Κακή, ψυχρή και ανάποδη, ψιθύρισαν μαζί ο Γιώργος και η Ελένη.
- Τελευταία φορά, του φώναξε.
- Γι’αυτό σε πάω εσένα.
- Ωχ! Πάλι μετακομίζω, αναστέναξε η Άννα.
- Μη σου πω και μόνιμα, είπε χαμογελώντας ο Γιώργος.
- Σίγουρα… τον κορόιδευε η Ελένη, σαν να βαριόταν λίγο.
- Ωχ! Κατάλαβα . αναφώνησε ο Γιώργος.
- Άλλη μια βαρετή Δευτέρα όπως όλες οι άλλες, είπαν και οι δύο μαζί γελώντας.
- Και που είσαι ακόμα! Ακούστηκε ο Γιάννης από το βάθος.
Συνεχίζεται...
Με τον ίδιο βαρετό ρυθμό κύλισαν και οι δύο επόμενες ώρες ώσπου έφτασε η 4η.
- Τι έχουμε τώρα; ρώτησε η Ελένη.
- Αρχαία, είπε ο Γιώργος θρηνώντας.
- Αρχαία! Φώναξε ο Γιάννης μετά το σοκ με το διαγώνισμα, κατάλαβε ότι το σχολείο είχε ακόμα 6 ώρες για να τελειώσει.
- Τώρα ξύπνησες εσύ; Είπε η Ελένη.
- Ναι έχεις πρόβλημα;
- Όχι. Εσύ θα έχεις.
- Για πες, βρε, εσύ που τα ξέρεις όλα! Είπε ειρωνικά.
- Δίκαιο έχει, είπε ο Γιώργος. Τόσες ώρες που λιώνεις στον υπολογιστή αρχίζεις και το χάνεις.
- Εγώ θέλω να ξέρεις ότι το διαδίκτυο το χρησιμοποιώ για καλό σκοπό.
- Συνέχισε, έχει ενδιαφέρον Γιαννάκη! Είπε η Ελένη.
- Για σένα κοπελιά είμαι ο κύριος Παπαδόπουλος!
- Ξεκαβάλα το καλάμι και συνέχισε να δούμε τι θα ακούσουνε τα ωραία μου αυτάκια πάλι, του απάντησε.
- Ναι ρε, συνέχισε! Είπε ο Γιώργος.
- Λοιπόν αγαπητά μου παιδιά εγώ λιώνω τόσες ώρες στο facebook διότι πρέπει να κάνω γνωριμίες να γίνω κοινωνικό άτομο.
- Ναι, ε; του είπαν και οι δυο μαζί.
- Ναι, το λέει και η μαμά!
- Αφού το λέει η μαμά εγώ πάω πάσο, ειρωνευόταν η Ελένη.
- Ναι το λέει. Δεν κατάλαβα αμφισβητούμε και την μαμά τώρα.
- Όχι βέβαια είσαι τρελός, τη μαμά;
-
Ο χρόνος κυλούσε αργά για τους μαθητές που μόλις είχαν καταλάβει ότι ένα άλλο ονειρεμένο Σαββατοκύριακο έφτασε στο τέλος του και τώρα πια έπρεπε να προσαρμοστούν στην καινούργια, άσχημη και βαρετή Δευτέρα. Για καλή τους τύχη όμως 7η ώρα είχαν κενό στην Ιστορία.
- Τι τυχεροί που είμαστε, είπε η Μαρία.
- Ναι βρε, είπε η Μαρία, χάσαμε Ιστορία και σε ποιόν, στον Λιαδάκη που
Ακόμα και λιγάκι πριν το τάφο να ήτανε θα ερχόταν να μας κάνει μάθημα και
Μετά θα ψόφαγε!!
- Ευτυχώς, γιατί δεν είχα διαβάσει για αυτήν την Άλωση της Πόλης, είπε ο Γιώργος.
- Γιωργάκη εσύ δεν κάνεις τον κόπο να μάθεις το τίτλο του βιβλίου θα διάβαζες και την Άλωση της Πόλης;!
- Σε πληροφορώ, Λενάκι, εγώ δε μαθαίνω Ιστορία, διότι κυρία μου έχω σοβαρούς λόγους.
- Οι σοβαροί σου λόγοι είναι η τηλεόραση, ο υπολογιστής και οι βόλτες με το ΒΜΧ; Να χαρώ εγώ σοβαρούς λόγους!
- Όχι, βέβαια! Λιγότερο σοβαροί! Λοιπόν, άκου να δεις. Εγώ δεν μαθαίνω Ιστορία γιατί δεν έχει νόημα να μαθαίνουμε το παρελθόν αφού ζούμε το παρόν και θα ζήσουμε το μέλλον!
- Δεν το’ ξερα ρε παιδάκι μου ότι πίσω από τη τεμπελιά θα κρυβόταν μια τέτοια φιλοσοφία !!
- Αυτό που μόλις είπα Ελενίτσα μου είναι η φιλοσοφία της οργάνωση της οποία είμαι μέλος. Στο Π.Ο.Τ.Ε. αν το έχεις ακουστά.
- Για πες τι είναι πάλι αυτό;
- Κοριτσάκι μου, που ζεις; Σημαίνει Πανελλήνιος Οργανισμός Τεμπέληδων Εφήβων. Απορώ που δεν είσαι μέλος.
- Να υποθέσω που εσύ είσαι ο πρόεδρος αυτής της βλακείας.
- Να μην υποθέσεις. Να είσαι σίγουρη.
- Τι ότι εσύ είσαι ο πρόεδρος αυτής της βλακείας;
- Σε παρακαλώ τώρα δεν είναι βλακεία. Απλά είναι ένα νόημα μια θεωρία που εσύ δεν μπορείς να καταλάβεις. Άντε τώρα ότι δε κατανοούμε είναι βλακεία!! Δεν μπορώ. Εκνευρίζομαι!
- Ηρέμησε!
- Τι να ηρεμίσω; Έχω βγει απ’ τα ρούχα μου. Θα αυτοκτονήσω. Θα πηδηχτώ από το παράθυρο! Δεν είναι δυνατόν! Δεν ανέχομαι να αποκαλούν το δημιούργημά μου βλακεία!
- Εντάξει, αν είναι να αυτοκτονήσεις και να πηδηχτείς απ’ το παράθυρο τότε όχι το δημιούργημά σου είναι ό, τι καλύτερη βλακεία κυκλοφορεί αυτή τη στιγμή, Γιωργάκη!
- Ελένη!
