ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ
(21η Μαρτίου)
Η Εταιρεία Συγγραφέων θέσπισε την Ημέρα Ποίησης το 1998, επιλέγοντας για τον εορτασμό της την 21η Μαρτίου· ημέρα της εαρινής ισημερίας-αρχή της άνοιξης। Το 2001 η UNESCO, ύστερα από εισήγηση του προέδρου της Εταιρείας Συγγραφέων πρέσβη Βασίλη Βασιλικού, υιοθέτησε την «Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης» αναθέτοντας στη χώρα μας να οργανώσει τον πρώτο διεθνή εορτασμό. Την εκτέλεση της απόφασης ανέλαβε να υλοποιήσει το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου το οποίο από τότε συμμετέχει κάθε χρόνο στον εορτασμό.

Ας προετοιμαστούμε να γιορτάσουμε την παγκόσμια ημέρα ποίησης διαβάζοντας ξανά κάποια αποσπάσματα από την ομιλία του Γ.Σεφέρη κατά την απονομή του βραβείου ΝΟΜΠΕΛ στη Στοκχόλμη (1963)

"Γιατί πιστεύω πὼς τοῦτος ὁ σύγχρονος κόσμος ὅπου ζοῦμε, ὁ τυρρανισμένος ἀπὸ τὸ φόβο καὶ τὴν ἀνησυχία, τὴ χρειάζεται τὴν ποίηση. Ἡ ποίηση ἔχει τὶς ρίζες της στὴν ἀνθρώπινη ἀνάσα – καὶ τί θὰ γινόμασταν ἂν ἡ πνοή μας λιγόστευε; Εἶναι μία πράξη ἐμπιστοσύνης – κι ἕνας Θεὸς τὸ ξέρει ἂν τὰ δεινά μας δὲν τὰ χρωστᾶμε στὴ στέρηση ἐμπιστοσύνης.

Σ᾿ αὐτὸ τὸν κόσμο, ποὺ ὁλοένα στενεύει, ὁ καθένας μας χρειάζεται ὅλους τοὺς ἄλλους. Πρέπει ν᾿ ἀναζητήσουμε τὸν ἄνθρωπο, ὅπου καὶ νὰ βρίσκεται.

Ὅταν στὸ δρόμο τῆς Θήβας, ὁ Οἰδίπους συνάντησε τὴ Σφίγγα, κι αὐτὴ τοῦ ἔθεσε τὸ αἴνιγμά της, ἡ ἀπόκρισή του ἦταν: ὁ ἄνθρωπος. Τούτη ἡ ἁπλὴ λέξη χάλασε τὸ τέρας. Ἔχουμε πολλὰ τέρατα νὰ καταστρέψουμε. Ἂς συλλογιστοῦμε τὴν ἀπόκριση τοῦ Οἰδίποδα. "

Οι άνθρωποι φόρεσαν για πρώτη φορά ρούχα πριν από 170.000 χρόνια
Δείχνει το DNA της…ψείρας!



Μια νέα γενετική ανάλυση της εξέλιξης της ψείρας δείχνει ότι οι άνθρωποι άρχισαν να φοράνε ρούχα πριν από 170.000 χρόνια, μια καινοτομία που επέτρεψε στους homo sapiens, μερικές δεκάδες χιλιάδες χρόνια αργότερα, ντυμένοι και ζεστοί πια, να μεταναστεύσουν με επιτυχία από την Αφρική προς την Ευρώπη και άλλες περιοχές του πλανήτη.

Οι Αμερικανοί ερευνητές των πανεπιστημίων της Φλόριντα, της Ιντιάνα, της Πενσιλβάνια και του Τέξας (Α & Μ), υπό τον ερευνητή της Μουσείου Φυσικής Ιστορίας της Φλόριντα Ντέιβιντ Ριντ, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό «Molecular Biology and Evolution» (Μοριακή Βιολογία και Εξέλιξη), μελετούν εδώ και χρόνια το DNA των ψειρών στο σύγχρονο άνθρωπο για να καταλάβουν καλύτερα την ανθρώπινη εξέλιξη.

Η νέα μελέτη, που χρηματοδοτήθηκε από το Εθνικό Ίδρυμα Επιστημών των ΗΠΑ και διήρκεσε πέντε χρόνια, χρησιμοποίησε νέες τεχνικές ανάγνωσης των γενετικών αλληλουχιών της ψείρας, για να υπολογίσει πότε οι ψείρες των ρούχων άρχισαν να αποκλίνουν γενετικά από τις «ξαδέλφες» τους, τις ψείρες του κεφαλιού, μια εποχή που θεωρείται ότι άρχισαν να εμφανίζονται συνεπώς τα ρούχα και να διαφοροποιείται έτσι το περιβάλλον στο οποίο ζούσαν τα δύο είδη χειρών. Σύμφωνα με τον Ριντ, «επειδή είναι τόσο καλά προσαρμοσμένες στα ρούχα, πιστεύουμε ότι οι ψείρες του σώματος ή των ρούχων σχεδόν σίγουρα δεν υπήρχαν πριν οι άνθρωποι φορέσουν τα πρώτα ρούχα τους».

Η γενετική έρευνα συμπέρανε ότι οι πρόγονοί μας άρχισαν να ντύνονται περίπου 70.000 χρόνια πριν αρχίσουν να μεταναστεύουν σε πιο ψυχρά κλίματα και σε πιο βόρεια γεωγραφικά πλάτη, μια μετακίνηση που εκτιμάται ότι συνέβη για πρώτη φορά πριν από 100.000 χρόνια. Θεωρείται αδύνατο η ημερομηνία αυτή να επιβεβαιωθεί από συμβατικά αρχαιολογικά ευρήματα, καθώς τα ρούχα είναι αδύνατο να επιβιώσουν μετά από τόσα χρόνια.

Οι μελετητές εκτιμούν ότι οι άνθρωποι άρχισαν να φοράνε ρούχα αρκετό καιρό μετά την απώλεια των μεγάλων τριχών στο σώμα τους, κάτι που άλλες γενετικές έρευνες υπολογίζουν ότι συνέβη πριν από 1 εκατομμύριο χρόνια περίπου. Αυτό σημαίνει ότι πιθανότατα οι πρόγονοί μας έζησαν πολλές εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια στην Αφρική χωρίς προστατευτικό τρίχωμα, αλλά και χωρίς ρούχα.

Η ελληνική γλώσσα είναι μόδα στην Τουρκία

Ολο και περισσότεροι Τούρκοι, κάθε ηλικίας, συμμετέχουν σε πανεπιστημιακά προγράμματα εκμάθησης ελληνικών σε ολόκληρη τη χώρα


Είκοσι χρόνια λειτουργίας συμπληρώνει εφέτος το Τμήμα Νεοελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Αγκυρας. Και ενώ το μέλλον των ελληνικών σπουδών διαγράφεται ανησυχητικό στα δυτικά πανεπιστήμια, η εικόνα που φθάνει από την Τουρκία είναι εντελώς διαφορετική- και πολύ αισιόδοξη.

Τα ελληνικά πρωτοδιδάχτηκαν στην Αγκυρα το 1991. Οι πρώτοι φοιτητές του Τμήματος, το οποίο υπάγεται στο Τμήμα Δυτικών Γλωσσών και Λογοτεχνιών της Σχολής Γλωσσών Ιστορίας και Γεωγραφίας, αποφοίτησαν το 1995. Από τότε η εικόνα για την ελληνική γλώσσα έχει αλλάξει πολύ. Το 2000 ιδρύεται τμήμα Νεοελληνικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης. Ο Τομέας Βαλκανικών Γλωσσών στο Πανεπιστήμιο της Αδριανούπολης προσφέρει τα τελευταία τέσσερα χρόνια μάθημα ελληνικών. Τα ελληνικά διδάσκονται επίσημα και στο Πανεπιστήμιο του Τσανάκαλε, εδώ και δύο χρόνια, αλλά και στο αγγλόφωνο Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου. «Είμαστε πλήρεις, δεν γίνεται λόγος για μείωση των φοιτητών» είπε στο «Βήμα» ο κ. Ιμπραήμ Κελαγά , λέκτορας του Τμήματος Νεοελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Αγκυρας. Οι 30 θέσεις εισακτέων που προσφέρει κάθε χρόνο το τμήμα καλύπτονται ανελλιπώς. Οι συνολικά 120 φοιτητές του, οι οποίοι παρακολουθούν 16 ως 20 ώρες μαθημάτων ελληνικής γλώσσας, λογοτεχνίας και Ιστορίας την εβδομάδα, προέρχονται από την παραλιακή ζώνη και έχουν σκοπό να εργαστούν ως μεταφραστές στον δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα, ως ξεναγοί ή στελέχη σε εταιρείες που έχουν εμπορικές σχέσεις με την Ελλάδα.

ΣΑΙΞΠΗΡ ΟΥΙΛΛΙΑΜ
ΣΑΙΞΠΗΡ ΟΥΙΛΛΙΑΜ Ο συγγραφέας του Άμλετ,του Βασιλιά Ληρ και του Ρωμαίος και Ιουλιέτα. Γεννήθηκε το 1564 στο Στράτφορντ Αίηβον της Αγγλίας. Από τους μεγαλύτερους δραματουργούς. Ξεκίνησε γράφοντας ιστορικά δράματα τα οποία παρουσίαζε στη σκηνή του Λονδίνου γιά να συνεχίσει με κωμωδίες και ποιήματα. Το Ονειρο της καλοκαιρινής Νύχτας, Η κωμωδία των παρεξηγήσεων, Το ημέρωμα της στρίγγλας, Πολύ κακό γιά το τίποτα, είναι μόνο μερικά απο τα έργα του που θα μείνουν γιά πάντα στην ιστορία της Κωμωδίας και του Θεάτρου. Ασχολήθηκε, επίσης, με το δράμα γράφοντας το διαχρονικό πιά Ρωμαίος και Ιουλιέτα, αλλά και τον Έμπορο της Βενετίας. Οι πολιτικές εξέλιξεις στην Αγγλία και η αναταραχή τον εμπνέουν και το 1600 γράφει τον Άμλετ, τον Βασιλιά Ληρ, τον Μάκμπεθ και τον Οθέλλο. Την ίδια περίοδο γράφει και δυο τραγωδίες: το Αντώνιος και Κλεοπάτρα και τον Κορριολάνο. Τελευταίο έργο του Σαίξπηρ υπήρξε Η Τρικυμία, την οποία έγραψε το 1611. Κατά την διάρκεια της ζωής του είχε γράψει και δύο σημαντικά ποιήματα, Αφροδίτη και Άδωνις και Ο Βιασμός της Λουκρητίας. Πέθανε το 1616 στην γεννέτειρα του το Στράτφορντ.

Δείτε το βίντεο που ακολουθεί και πάρτε μια πρώτη γεύση από την ταινία που θα παρακολουθήσουμε ....

http://www।imdb.com/video/screenplay/vi2576941337/

Η Θεσσαλονίκη, μια ευρωπαϊκή πόλη στο σταυροδρόμι των Βαλκανίων και της Μεσογείου, φιλοξενεί από το 2004 τη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης (ΔΕΒΘ). Σήμερα, οχτώ χρόνια αργότερα, η Έκθεση έχει καθιερωθεί ως το ετήσιο ραντεβού για επαγγελματίες και φίλους του βιβλίου αλλά και ένα κορυφαίο πολιτιστικό γεγονός για την Ελλάδα.

Η Έκθεση λαμβάνει χώρα κάθε άνοιξη στις εγκαταστάσεις της HELEXPO δίνοντας την ευκαιρία στους επισκέπτες της ν' αναζητήσουν πτυχές της σύγχρονης εκδοτικής παραγωγής από όλο τον κόσμο. Δυναμικούς πόλους έλξης αποτελούν η θεματική έκθεση, ο θεσμός της τιμώμενης χώρας, η «Παιδική Γωνιά», η «Γωνιά των Εφήβων» και η «Γωνιά των Εκπαιδευτικών και Γονέων».

Η 8η ΔΕΒΘ (5-8 Μαΐου) σας προτείνει να:

• χαρείτε την περιήγηση στα περίπτερα των εκδοτών
• εντρυφήσετε στο θέμα «Εκπαίδευση και Βιβλίο», επισκεπτόμενοι τη θεματική έκθεση και παρακολουθώντας τις οργανωμένες συζητήσεις
• ανακαλύψετε τη «Γωνιά των Νέων Τεχνολογιών» με τις τελευταίες εξελίξεις
• παρακολουθήσετε ένα πλούσιο πολιτιστικό πρόγραμμα με Έλληνες και ξένους συγγραφείς
• και με τη Σεχραζάτ να απολαύσετε το ταξίδι στη Μέση Ανατολή

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ποιητής πάνω απ’ όλα
Παντελής Μπουκάλας

«Εν τινι παρεκκλησίω της εν... Μονής υπήρχε κιβώτιόν τι παλαιόν και σεσαθρωμένον, πλήρες εφθαρμένων βιβλίων. Ουδείς των σοφών περιηγητών των επισκεφθέντων κατά καιρούς την βιβλιοθήκην της Μονής ηξίωσε να ρίψη εκ περιεργείας βλέμμα και προς το λησμονημένον κιβώτιον». Παπαδιαμάντης. Προφανώς. «Οι έμποροι των εθνών». «Τι σε Δημητράκη καλέσωμεν; μουσικόν της καραβάνας, ψάλτην του γλυκού νερού, που κοιτάζεις στο βιβλίον και τα λες στα κουτουρού· ιμάμην των Χοτζάδων προεξάρχοντα, χαμάμην των Μποχώρηδων εξάρχοντα· αμανετζήν ηχηρότατον και μπατακτσήν οχληρότατον. Μας λίγωσες απ' τη γλύκα τας ψυχάς ημών». Κι αυτό Παπαδιαμάντης. Σατιρικότατος, με την «Ακολουθία του Σπανού», του 14/15ου αιώνα, οπωσδήποτε υπόψη του («Αλαλα τα χείλη των μιαρών, σπανών των κακίστων, και μεγάλων κακοποιών»). Δηλαδή, όχι προφανώς Παπαδιαμάντης, τουλάχιστον έτσι όπως δημιουργήθηκε με τα χρόνια, και ερήμην του, η λογοτεχνική «προφάνειά» του και όπως καλλιέργησε τις προσδοκίες των αναγνωστών του η καθυπόταξή του στο στενό σχήμα του «αγίου των γραμμάτων».

«Και τώρα, όταν ενθυμούμαι το κοντόν εκείνο σκοινίον, από το οποίον εσχοινιάσθη κ' επνίγη η Μοσχούλα, η κατσίκα μου, και αναλογίζωμαι το άλλο σχοινίον της παραβολής, με το οποίον είναι δεμένος ο σκύλος εις την αυλήν του αφέντη μου, διαπορώ μέσα μου αν τα δύο δεν είχαν μεγάλην συγγένειαν, και αν δεν ήσαν ως» σχοίνισμα κληρονομίας» δι' εμέ, όπως η Γραφή λέγει». Παπαδιαμάντης. Και πάλι προφανώς, «Ονειρο στο κύμα», με ηπιότερη δημοτική, πλην με τη Γραφή και τη γνώση της παρούσα όσο σε ελάχιστους. Αλλά και το επόμενο Παπαδιαμάντης, δημοτικός, και γι' αυτό «απροσδόκητος», τουλάχιστον κατά τα στερεότυπα: «Μοναχός εγώ αγρυπνάω, / νυχτερεύω μοναχός· 'λεημοσύνη σάς ζητάω, / νύχτα, δόλι' αγάπη, φως!» - ακριβώς στο βηματισμό τού «Μοναχή το δρόμο επήρες...»

Δεν χρειαζόταν να συνυπολογίσει τους παραπάνω στίχους ο Σεφέρης για να συμπεράνει πως «η μόνωση των Ελλήνων ποιητών είναι μεγάλη· είτε ο ποιητής ονομάζεται Κάλβος, είτε Παλαμάς, είτε Παπαδιαμάντης». Το κρίσιμο άλλωστε στο σεφερικό πόρισμα είναι ο χαρακτηρισμός του Σκιαθίτη ως ποιητή. Αυτό ήταν: ποιητής. Κι όχι λόγω των λιγοστών ποιημάτων του. Τα πεζά του, ένας κόσμος πλήρης μες στην ποικιλία του, του δίνουν τον τίτλο με ακέραιη την ουσία του.